Patagonië & Buenos Aires

Aangekomen in Puerto Natales had het zonnige weer zich verruild voor regen. Dit keer hadden we een kamer bij een ouder echtpaar. Door het antieke interieur voelde het net of ik binnenstapte bij mijn pake en beppe. Alles zag er tiptop uit. We zijn op het bed geploft en er de eerste paar uren niet meer vandaan gekomen. Om zeven uur moesten we toch maar eens een tour naar het bekende park Torres del Paine gaan regelen voor de volgende dag. Daarna zijn we nog uiteten geweest in een hostel met restaurant. Daar kwamen we meerdere mensen van de boot tegen, grappig om zo ver van huis allemaal bekenden te zien!

De dag erna hebben we een bustour gemaakt door het Torres del Paine park. We begrijpen nu waarom het park zo bekend is. Het is ontzettend groot en ongelooflijk mooi. De meren zijn er zo blauw als de zee op een tropisch strand en vanuit elk punt zie je op de achtergrond grote besneeuwde rotspartijen. ’s Ochtends zijn we gestopt bij een kiezelstrand. We moesten een stukje lopen om er te komen. Aan het strand was een meer met daarin grote ijsblokken die van een gletsjer verderop afkwamen. Het waaide er ontzettend hard. In Nederland hadden we denk ik code rood gehad. Tussen de middag hebben we gepicknickt op een grasveldje aan een meer met uitzicht op de grote rotsen. ’s Middags hebben we nog verscheidene stops gemaakt bij verschillende uitzichtpunten. We waren nu ook aan de andere kant van het park waarvandaan we duidelijk de drie rotspunten konden zien waar Torres (torens/bergen) del Paine om bekend staat.

Voor de tweede nacht moesten we op zoek naar een ander hostel want het hostel waar we zaten was volgeboekt. We kwamen in een vierpersoonskamer samen met nog een jongen en een meisje. Om de hoek zat een populair restaurant waar we onze laatste Chileense pesos opgemaakt hebben. Morgen gingen we met de bus naar El Calafate in Argentinië dus we zouden het Chileense geld toch niet meer nodig hebben. We hadden zelfs nog wat over voor een toetje. De volgende ochtend bestelden we een taxi naar het busstation. Toen we ineens bedachten: met welk geld gaan we die taxi betalen? Wat dom, helemaal vergeten! We hoopten maar dat we met Argentijns geld of met de pinpas konden betalen.

We hebben buiten gewacht op de taxi, maar na twintig minuten was er nog geen niks en het was al vijf minuten voor acht. Om acht uur vertrok onze bus. Dit gingen we nooit meer redden. De volgende bus zou pas om drie ’s middags vertrekken. Twee minuten voor acht kwam er toch nog een taxi aanrijden. We maakten hem duidelijk dat we zo snel mogelijk naar het busstation moesten, maar geen Chileense pesos bij ons hadden. Gelukkig was het een hele aardige taxichauffeur. Hij vond het goed dat we met Argentijns geld betaalden en reed ons vol gas naar het station. Daar zagen we gelukkig onze bus nog staan. Hij scheurde om het busstation heen om ons zo dicht mogelijk bij de bus af te zetten. Snel betaalden we, gristen we onze backpacks uit de kofferbak en renden naar de bus. We zaten nog maar net toen de bus begon te rijden. Dat scheelde ons weer een halve dag wachten!

In ongeveer vijf uren zijn we de grens overgestoken naar El Calafate in Argentinië. Het weer was hier een stuk zonniger en warmer dan in Puerto Natales. We hebben geluncht op een terras bij een restaurant zoals we in Europa gewend zijn en hebben rustig een hostel uitgezocht. Op het eerste gezicht leken alle hostel hier veel duurder te zijn, maar uiteindelijk hadden we het goedkoopste hostel dat we tot nu toe voor elkaar gekregen hebben. Het was wel erg basic maar voor een nachtje vonden wij het prima. We hadden een driepersoonskamer die onder de groepsprijs valt maar er kwam geen derde persoon bij dus we hadden de kamer alsnog met zijn tweeën. We hebben het thuisfront weer even bijgepraat via de skype en zijn daarna wat souvenirwinkeltjes in en uit gelopen. Het is hier ontzettend duur! Nog duurder dan in Nederland.

De volgende dag gingen we met een busje naar de gletsjer Perito Moreno. Het was ongeveer anderhalf uur rijden. Vanuit de bus zagen we de gigantische gletsjer al. Het weer zat helaas niet zo mee. Het was regenachtig, koud en het waaide hard. Via trappetjes kon je verschillende routes langs de gletsjer lopen. We deden de meest logische route van een uur die ons het dichtst bij de gletsjer bracht. Het was indrukwekkend om te zien. Een enorm brok ijs van 60 meter hoog, 5 kilometer breed en 30 kilometer lang in witte en blauwe kleuren liep over de hele lengte van het meer. Zo ver je kon kijken zag je alleen maar ijs. Elke dag schuift de gletsjer zo’n 1 à 2 meter naar voren dus zo nu en dan hoorde je een knetterend geluid van een stuk ijs dat afbrak en in het water viel. We hebben snel wat fotootjes gemaakt, want het was haast te koud om je handschoenen uit te doen. Binnen een halfuur waren we alweer terug, terwijl we in totaal zo’n vier uren hadden om de gletsjer te bekijken. We hebben nog een andere route gedaan die ons meer naar de rechterkant van de gletsjer leidde. De mooiste kant vonden wij.

Om één uur kwam het busje om mensen naar de boot die langs de gletsjer voer op te halen. Wij wilden niet mee met de boot omdat we dat veel te duur vonden, maar toch zijn we ingestapt. Want na een uur wachten in een gebouw waar behalve wc’s en een winkeltje niks zat, wilden we wel graag een warme chocolademelk. We hoopten dat er bij de opstapplaats misschien een restaurant zou zitten. Dat hadden we goed gedacht! We hebben een hele tijd binnen gezeten met warme chocolademelk en thee. Daarna kwam de bus ons weer ophalen. Op het busstation stapten we over naar de bus die ons naar El Chalten bracht. Drie uurtjes later waren we in ons hostel. Het hostel viel ons alles mee ondanks de reacties op internet die niet allemaal even positief waren. We hadden een tweepersoonskamer met zelfs een eigen badkamer. We zijn nog uiteten geweest en kropen daarna ons bed in.

De volgende dag zouden we een hiking maken van zo’n zes uren naar Fitz Roy, één van de hoogste bergen in Patagonië. Maar het regende pijpenstelen. Met zulk slecht weer was het onmogelijk de Fitz Roy berg te kunnen zien dus besloten we niet te gaan. Misschien hadden we morgen meer geluk met het weer. We hebben de hele dag niet zoveel gedaan. Als lunch aten we wafels bij een restaurantje vlakbij. Er zat zoveel chocoladesaus overheen dat je het onmogelijk helemaal op kon eten. Maar lekker dat het was! Halverwege de middag werd het ineens droog. Er was een waterval op een uurtje lopen van El Chalten. Daar zijn we naartoe gelopen. 's Avonds gingen we maar weer uiteten, want in de supermarkt konden we niet echt iets vinden om te koken.

De volgende en laatste dag in El Chalten had het Nederlandse weer plaatsgemaakt voor zon! We stonden vroeg op en meteen na het ontbijt vertrokken we voor een wandeling naar de Fitz Roy. Na anderhalf uur flink doorwandelen door het bos de berg op kwamen we bij een meer. Achter het meer zouden we de Fitz Roy rots moeten zien, maar er waren te veel wolken om de rots duidelijk te kunnen zien. Jammer! In een uurtje zijn we afgedaald en waren we weer terug bij het hostel. We hebben betaald, onze spullen meegenomen en zijn op de bus gestapt naar het vliegveld in El Calafate. Vanaf daar vlogen we naar Buenos Aires.

De vliegtuigreis was een beetje zoals de bootreis. Omdat er een storm boven Buenos Aires hing, zaten wij een dik halfuur lang in een op en neer gaand vliegtuig dat niet kon landen. Ik zal jullie de details verder besparen, maar het avondeten hadden we net zo goed over kunnen slaan. We waren zo ontzettend blij toen het vliegtuig eindelijk aan de grond stond. Daarna moesten we door alle wateroverlast langer dan een uur wachten voor een taxi. Uiteindelijk waren we twee uur in de nacht in ons hostel. Het stomme was dat ze alleen nog twee bedden hadden in aparte dorms, terwijl we wel dezelfde dorm geboekt hadden. Ze gaven het niet toe maar omdat wij zo laat waren hadden ze natuurlijk ons plekje aan iemand anders gegeven. Voor de volgende nacht zou het wel geregeld worden zeiden ze.

De volgende ochtend bleek er helemaal niets geregeld te kunnen worden. We snappen nog steeds niet wat het probleem was want bijna alle anderen waren uit onze kamers vertrokken. Net deze keer hadden we al drie nachten vooraf geboekt, omdat het het laatste hostel van onze reis zou zijn. Of we het geld wel of niet terug konden krijgen, wisten ze ook niet en daarvoor moesten we maar naar het kantoor mailen. We hoopten maar dat we het geld nog terug zouden krijgen en besloten een ander hostel te zoeken. Door al het gedoe was het inmiddels al lunchtijd. We hebben gebruncht, een nieuw hostel gezocht en zijn daarna naar de markt in San Telmo geweest, een populaire markt die een hele straat in beslag neemt.

Op onze laatste echte dag in Buenos Aires hebben we een fietstour gemaakt door het zuidelijke deel van de stad. We konden de tour helaas niet helemaal afmaken omdat er op dat moment protesten in de stad waren. Overal stond politie en sommige straten waren afgesloten. De gids zei dat het veiliger was om terug te fietsen naar het kantoor. We merkten aan de sfeer in de stad dat er iets aan de hand was. Auto’s toeterden ongeduldig en overal liepen mensen op straat te bellen. We schrokken ons rot toen we ineens geschreeuw hoorden en een man een steen door de ruiten van een parkeergarage zagen gooien aan de andere kant van de straat. De gids gebaarde naar ons dat we snel door moesten fietsen. Bij het kantoor hadden ze de boel al op slot gedaan, net als andere winkels en panden. Ze adviseerden ons langs een andere kant terug te lopen naar het hostel, maar op de een of andere manier kwamen we precies uit bij de plek waar de man de steen had gegooid. Meteen zijn we weer omgekeerd en namen deze keer wel de goede route.

De tangoshow inclusief diner die we voor die avond geboekt hadden ging gelukkig wel door. In onze jurkjes met sneakers kwamen we binnen in een zaal met een groot podium en gedekte tafels. We zaten samen met nog een Braziliaans stel aan tafel die net de dag ervoor getrouwd waren. Erg gezellige mensen! We konden verschillende gerechten kiezen van het menu, maar de ober had nog niet zoveel ervaring en kon geen Engels dus alleen het hoofdgerecht ging in één keer goed. Maar ondanks dat was het een super geslaagde laatste avond! Er werd afgewisseld met tango, toneel en opera. Vooral de tango vonden we erg mooi.

Toen was daar de dag waarop we toch echt weer naar huis gingen. Door de demonstraties lag het openbaar vervoer plat en moesten we met een taxi naar het vliegveld, een half uur rijden buiten de stad. We konden niet eens bij de ingang parkeren zo druk was het er met taxi’s. In de luchthaven (ongeveer net zo groot als Schiphol) stond het vol met mensen die in rijen stonden te wachten voor de incheck. Wij zijn ook maar achter onze rij aangesloten. Vier uren later stonden we nog in dezelfde rij. Net als veel andere vluchten was onze vlucht van de dag ervoor door de stakingen gecanceld, waardoor mensen vandaag probeerden een vlucht te krijgen. Wat een geluk dat wij net op tijd vanuit El Calafate gevlogen waren en nu de mazzel hadden dat onze vlucht gewoon doorging. Uiteindelijk vlogen we met vier uren vertraging naar Frankfurt waar we over moesten stappen naar Amsterdam. Gelukkig hadden ze een nieuwe vlucht voor ons geregeld. Op Schiphol stond iedereen ons op te wachten. De grootste verrassing was wel dat beppe er ook was! 

Dit was alweer het laatste blog van alle avonturen die we beleefd hebben op reis. We hebben het ontzettend naar ons zin gehad!! Maar zijn ook blij om weer thuis te zijn, vooral zo tijdens de feestdagen. Ik hoop dat jullie de blogs met plezier hebben gelezen!