Pucon & Bariloche

Op het moment dat ik dit type komen we aan met de boot in Puerto Natales. Als het niet te hard waait duurt het nog een uurtje voor we aan wal kunnen, maar met harde wind kan het nog de hele dag duren. Oh… ik hoor net door de luidspreker dat we nog een paar uren moeten wachten. Genoeg tijd om dit blog te typen dus!

Het lijkt alweer weken geleden dat we in Pucon geweest zijn. We kwamen ‘s ochtends aan met de nachtbus vanuit Valparaiso. Meteen zijn we naar het hostel gelopen. Het was het beste hostel van de hele reis tot nu toe. Er was dan wel geen wifi, maar we hadden een eigen kamer met heerlijke bedden. Het was bij mensen thuis en we mochten hun keuken gewoon gebruiken. Maar het beste van alles was het ontbijt: super uitgebreid met heerlijk warme broodjes! De rest van de dag hebben we niet zoveel gedaan. We zijn wat tourbureautjes langs geweest om ons te laten informeren over wat er te doen is in Pucon. ’s Middags hebben we een uurtje op het zwarte vulkaanstrand gelegen bij het meer van Pucon. De zon was niet eens zo sterk, maar toch zijn we verbrand. Daarna hebben we nog op het terras gezeten met een groot bord patat om te delen. Dat kun je hier gewoon als borrelhapje bestellen.  

Op de tweede dag zijn we naar het nationale park Huerquehue  geweest. Het was een uur rijden met de bus vanaf Pucon. We konden nog net twee zitplekjes veroveren in de bus. We liepen de tocht samen met een jongen uit Engeland en een wat oudere man uit Mexico die we eerder al hadden leren kennen, want hij logeerde in hetzelfde hostel als wij. De tocht door het bos was zwaarder dan we hadden gedacht, want het pad ging alleen maar omhoog. Onderweg zagen we watervallen en een aantal grote meren. Er waren in het park geen voorzieningen en we hadden er niet aan gedacht lunch mee te nemen dus toen we rond vier uur in de middag terugkwamen, hadden we wel zin in wat gekregen. Bij een tentje met typisch Zuid-Amerikaanse snacks kochten we een sopaipilla, een soort platte oliebol met poedersuiker.

Voor de derde dag was regenachtig weer voorspeld dus besloten we naar Termas Geometricas te gaan. Dit zijn zeventien hotsprings bij elkaar midden in het bos tussen de rotsen. Het was nog een aardig stuk rijden over een hobbelige weg, maar het was het dubbel en dwars waard want het was prachtig. We stapten binnen in een klein paradijsje met warme baden, riviertjes en watervallen. Over rode houten bruggetjes en vlonders kon je overal komen. We hebben er heerlijk de hele middag vertoefd. Er is geen druppel regen gevallen. Het was stralend weer. Terug in Pucon stapten we uit in het centrum om onze outfits voor morgen te passen. Morgen gaan we namelijk de vulkaan die je overal vanuit Pucon kunt zien beklimmen.  

De volgende dag hebben we de vulkaan Villarrica beklommen. We moesten ’s ochtendsvroeg om zeven uur bij de touroperator zijn. Daar stond een gids voor ons klaar die ons in de auto meenam naar de voet van de vulkaan. Tot onze verbazing waren we inclusief de gids maar met zijn drieën. We moesten onze sneeuwschoenen aan en kregen een rugzak mee met al onze spullen. Toen we uit de auto stapten stelde de gids ons ineens voor de keuze of we omhoog wilden met het risico dat we de top niet zouden bereiken omdat het weer niet meezat. Als er bovenaan de vulkaan te veel wind zou zijn dan konden we niet verder. Hij achtte de kans om de top te halen ongeveer 40 procent. De andere keuze was om niet omhoog te gaan en dan kregen we al ons geld terug wat nogal een hoop was. We vonden het nogal flauw dat we dit nu pas te horen kregen maar kozen er toch voor om omhoog te gaan. Een gokje van zo’n honderd euro maar goed we waren er nu toch.

De sneeuwschoenen waren zo hard dat ik na een halfuurtje bergopwaarts lopen de blaren al op mijn voeten had en Froucke had kramp in haar kuiten. Eerlijk gezegd zag ik het toen al niet meer zitten. We hebben even gepauzeerd en de gids heeft mijn hakken ingetaped. Gelukkig kwamen we daarna vrij snel in de sneeuw wat een stuk comfortabeler liep. Zo zijn we met zo nu en dan een pauze zes uren in slakkentempo omhoog geklommen. Om onze aandacht af te leiden deden we spelletjes, want het was best zwaar om maar door te blijven gaan. We hadden wel het geluk dat het redelijk windstil was waardoor we toch naar de top konden. Toen we er bijna waren mochten we onze rugtassen afgooien. We liepen naar de krater van de vulkaan en zagen iets wat we nog nooit eerder gezien hadden. De lava spatte zo hoog op uit de vulkaan dat je de hitte voelde. Het leek wel nep zo fel en vurig zag het eruit. Elke keer als de lava weer neerkwam hoorde je een donderend lawaai. Het was onbeschrijfelijk. Zelfs de gids had in zeven jaar de vulkaan nog nooit zo actief gezien vertelde hij. De afdaling ging een stuk sneller dan omhoog. Op een soort van sleetje gleden we naar beneden de berg af. We waren uitgeput toen we bij de auto aankwamen. Terug in Pucon hebben we onszelf getrakteerd op een warme chocolademelk met slagroom en gebak.

Woensdag hadden we een busdagje. Om 10 uur in de ochtend vertrokken we vanuit Pucon naar San Martin de Andes waar we halverwege de middag aankwamen. Er bestaat geen rechtstreekse bus van Pucon naar Bariloche, omdat Pucon in Argentinië ligt en Bariloche in Chili. In San Martin de Andes hebben we op het terras aan een prachtig meer wat gedronken en gegeten. Om zes uur gingen we met een andere bus naar Bariloche. Daar kwamen we ’s avonds rond 10 uur aan. We hadden nog niet de kans gehad om Argentijnse pesos te pinnen en op het busstation was geen pinautomaat. Het hostel was te ver om te lopen dus we moesten wel met een taxi. Even dachten we hoe gaan we dit nou oplossen. Maar de taxichauffeur vond het geen probleem om onderweg even te stoppen voor een pinautomaat. Het hostel hadden we al geboekt. We hadden een zespersoonskamer voor onszelf.

De volgende dag hebben we niet zo veel gedaan. We zijn naar het centrum gelopen en hebben daar croissantjes en appelflappen bij de bakker gehaald als ontbijt. Niet zo gezond maar wel lekker en goedkoop. Daarna gingen we wat tourbureautjes bij langs om erachter te komen wat we absoluut gedaan moesten hebben in Bariloche. We werden niet veel wijzer. Van te voren hadden we gehoord van een fietsroute langs de zeven meren van Bariloche. Het was ondertussen al laat dus we besloten het fietsen voor morgen te bewaren en te gaan zonnen bij het meer van Bariloche. Om bij het strandje te komen moesten we met de bus. In Argentinie heb je voor de bus een kaart nodig (sube heet het) die je eerst nog moet opladen bij een kiosk. Super omslachtig maar het is ons gelukt. Na het zonnen namen we nog een ijsje en gingen toen weer terug met de bus.

De volgende ochtend gingen we weer naar dezelfde bakker. Daarna pakten we een bus die ons naar de fietsverhuur bracht vanaf waar we de fietsroute Circuito Chico konden maken. Dit is een route van 27 kilometer langs een aantal mooie meren in Bariloche. De eerste afslag was naar het dorpje Suiza Colonel. Suiza betekent Zwitsers en dat kon je ook wel terugzien in het dorp. De huizen en restaurants deden je denken aan Zwitserland. We hebben geluncht in een  grappig sprookjesachtig huisje. Van binnen was alles versierd. Overal zaten kleine dwergjes. We probeerden voor het eerst empanadas. Dit zijn broodjes van bladerdeeg met vlees of kip ertussen. Het smaakte heerlijk! Daarna gingen we weer verder op onze mountainbikes. We kwamen nog langs een andere afslag die ons naar het strand Villa Tacul bracht. Langs de hele weg kwamen we meerdere meren en uitzichtpunten tegen. De weg was heuvelachtig. De stukken naar beneden waren het leukst. Maar we moesten ook flink trappen om de heuvels op te komen. We waren dan ook blij dat we er na zo’n vijf uren waren want onze handen deden zeer van al het remmen. Maar dat was nog niets bij hoe pijnlijk mijn kont voelde...

Vannacht hadden we wat minder geslapen. ’s Avonds was er nog een man bij ons op de kamer gekomen en midden in de nacht kwamen er nog twee jongens bij. We hebben zo stil mogelijk onze backpacks ingepakt en voor de laatste keer ontbijt gehaald bij de bakker in het centrum. Met een taxi zijn we vanaf het hostel naar het busstation gereden en vanaf daar gingen we met de bus naar het volgende plaatsje Puerto Montt. We dachten dat de bussen hier in Argentinië van betere kwaliteit waren dan in Peru en Bolivia, maar na twee uren rijden stopten we ineens langs de kant van de weg. We hadden weer geen idee wat er aan de hand was. De deur van de bus wilde niet meer open dus we konden in elk geval niet naar buiten. Een man begon gitaar te spelen in de bus om de sfeer er een beetje in te houden, maar wel door de radio van de bus heen dus dat was niet zo’n succes. Na een tijdje was de deur gemaakt. Blijkbaar was er meer aan de hand want we gingen nog niet verder. Uiteindelijk moest er een onderdeel gehaald worden bij het dichtstbijzijnde dorpje. Even later kwam één van de buschauffeurs weer terug in een taxi met het onderdeel. Het onderdeel werd er weer opgezet en we konden weer verder! Hoera!

Daarna moesten we de grens over naar Chili. Het was super druk bij de grensovergang maar gelukkig werden we voorgelaten. Alle bagage moest uit de bus en terwijl wij onze stempels ophaalden ging de douane met honden de bagage controleren. Alles was in orde dus de bagage kon weer terug de bus in. Nadat iedereen zijn stempel had, konden we eindelijk weer verder. We kwamen twee uren later dan verwacht aan in Puerto Montt. De hosteleigenaresse had de hele tijd op ons zitten wachten, maar wij kwamen natuurlijk maar niet. Omdat ze weg moest, kwam haar dochter ons verwelkomen. Het was weer een hostel bij mensen thuis. De badkamer deelden we met de bewoners. We zijn meteen naar het centrum gelopen voor avondeten want het was inmiddels al negen uur geweest. Er waren drie grote restaurants aan het plein. We zijn ze alle drie bij langs geweest maar kozen natuurlijk toch maar voor de eerste. Toen we weer terugkwamen bij het hostel brandden alle lichten, maar nergens was de hosteleigenaresse te bekennen dus zijn we maar naar bed gegaan. 

Later vertel ik meer over hoe de bootreis is geweest. We zullen de reis in ieder geval niet zo snel vergeten!