Salar de Uyuni

We zijn naar de zoutvlakte in Bolivia geweest en het was geweldig! ’s Ochtends rond half acht kwamen we met de nachtbus aan in Uyuni. We hadden redelijk goed geslapen dus besloten we dezelfde dag nog aan de bekende driedaagse tour door de zoutvlakte Salar de Uyuni te beginnen. Eerst gingen we op zoek naar een lekker ontbijtje en een degelijke wc om ons een beetje op te frissen. Dat bleek nog een hele zoektocht dus hebben we eerst maar onze tour geboekt bij Salty Dessert Tour. Van te voren hadden we op internet veel positieve reacties over dit toeristenbureau gelezen dus na wat onderhandelen over de prijs waren we er snel uit. Nadat we zowat bij elk restaurantje in Uyuni binnen waren geweest vonden we eindelijk een normale wc met water, licht en een spiegel. En wat een geluk, ze hadden hier ook nog eens het lekkerste ontbijt van allemaal met pannenkoeken! Om tien uur vertrokken we samen met nog een Zuid-Afrikaanse jongen, een Chinees meisje en een Canadees stel in een jeep met onze backpacks bovenop. In een andere jeep zaten nog zes anderen van onze groep. We hebben het de hele reis ontzettend gezellig gehad met de hele groep!

De eerste stop was een ‘begraafplaats’ van oude treinen. Daarna gingen we naar een dorpje waar ons uitgelegd werd hoe de lokale mensen het zout van de zoutvlakte verwerkten tot eetbaar zout voor de verkoop. Daarna gingen we naar de zoutvlakte om het zout met eigen ogen te zien. Toen we met de jeep eropaf reden, zag je oneindig veel wit met daarboven bergen die leken te zweven. Het leek net of de wereld daar ergens ophield. Hoe dichter bij we ook kwamen, we kwamen maar niet bij de rand van de zoutvlakte. In een restaurant midden op de zoutvlakte kregen we lunch van onze gids en chauffeurs. Vlak naast het restaurant is een plek waar allemaal vlaggen van verschillende landen vrolijk in de wind wapperen. De Friese vlag hing er nog niet bij maar die hadden wij speciaal meegenomen dus vanaf nu hangt er ook een klein Fries vlaggetje tussen! Na de lunch zijn we de zoutvlakte opgereden en hebben we met de groep de welbekende foto’s met optische illusies gemaakt. Omdat je op de zoutvlakte oneindig ver kunt kijken, zie je op foto’s geen diepte. De gids kwam met leuke ideeën zoals een filmpje waarbij we dansend een Pringlesbus ingingen en daarna als kleine poppetjes door elkaar geschut werden.

Later op de middag zijn we naar een soort van rotseiland (Isla Incahuasi) midden op de zoutvlakte geweest met enorme cactussen van wel twaalf meter hoog. De zoutvlakte bestond heel lang geleden uit zee die nu opgedroogd is. Dit is terug te zien in de koralen die nog steeds op het rotseiland groeien. Ook zijn er daarom verscheidene meren op de zoutvlakte te vinden. Deze meren hebben we de volgende dag bezocht, maar eerst moesten we nog zo’n twee uren rijden naar het hostel. Onderweg zijn we nog gestopt om de prachtige zonsondergang te bewonderen. Het warme licht van de zon op de zoutvlakte leverde prachtige foto’s op. Het hostel waar we sliepen was gemaakt van zout. De muren waren van zoutblokken en op de grond lag overal een dikke laag zout, zelfs in onze slaapkamer. Heel handig als je even op sokken wilt lopen… We hebben met z’n allen gegeten en zijn toen vroeg naar bed gegaan, want de volgende dag moesten we alweer om zes uur aan de ontbijttafel zitten. Het eerste meer dat we bezochten was meteen al één van de allermooisten. We konden tot aan de rand van het meer komen en zagen zo de flamingo’s van heel dichtbij. We hebben die dag nog heel wat meren bezocht, zoals het bekende Laguna Colorada (gekleurde meer). Allemaal waren ze even prachtig.

De gids en de chauffeurs hadden een lunch met pasta, groente, kip en gebakken banaan voor ons voorbereid die we buiten in het zonnetje opaten zittend op de rotsen. Na de lunch reden we weer verder maar ver kwamen we niet. De andere jeep bleef in het zand steken. De as van het linkerwiel was helemaal omgebogen door al het gehobbel over het zand en de stenen. En natuurlijk gebeurde dit precies toen we midden in de woestijn waren… Een groot deel van de zoutvlakte bestaat namelijk uit woestijn. De chauffeur probeerde het eerst zelf te fixen maar na een halfuurtje ging de andere chauffeur toch maar hulp halen. Na een tijdje zagen we twee auto’s in de verte rijden dus de hele groep begon druk te zwaaien in de hoop dat ze ons misschien konden helpen. We stonden een beetje voor gek, want het bleek onze eigen chauffeur te zijn met een andere auto. Na nog weer een halfuur prutsen hadden ze een noodoplossing bedacht en kon de auto in ieder geval weer verder rijden. We reden naar het dichtstbijzijnde dorpje om daar het juiste onderdeel te halen of de auto om te wisselen. Natuurlijk kozen ze voor dat eerste waardoor wij zo’n twee uur moesten wachten. Maar heel erg was dat niet want we hadden koffie, thee en koekjes en het was reuze gezellig met z’n allen.

Daarna moesten we nog twee uren rijden voordat we bij het hostel waren. In het hostel kregen we spaghetti (joepie!). Een paar minuutjes lopen vanaf het hostel waren hotsprings. Met onze bikini aan en daarover onze joggingskleren zijn we naar de hotsprings gerend. Het was inmiddels vrij koud buiten, misschien net een paar graden boven nul. Het water in de baden was heerlijk warm. De enige verlichting was de prachtige sterrenhemel boven ons. Ik denk niet dat ik eerder zoveel sterren heb gezien. Na een uurtje genieten haastten we ons weer in de kleren en renden we snel terug naar het hostel. De volgende dag was alweer de laatste dag van de tour, of eigenlijk de laatste ochtend want na het bezoeken van de woestijn van Dali en Laguna Verde (groene meer) moesten we al afscheid nemen van de rest van de groep die teruggingen naar Uyuni. Wij werden samen met nog zes anderen opgepropt in één auto naar de grens met Chili gereden. Daar kregen we onze stempel voor Chili en met een busje reden we naar San Pedro de Atacama. Aangekomen in San Pedro kregen we nogmaals een stempel en werd onze bagage gecontroleerd. Zelfs van een appel moest je op papier al aangeven dat je die bij je had want anders kwam je er niet doorheen. 

Hier houd ik het eerst bij, want het verhaal over de zoutvlakte is zo al aardig lang geworden. Morgen zal ik de rest van het verhaal over San Pedro de Atacama uploaden. En hopelijk krijg ik het voor elkaar om ook wat foto's up te loaden!